Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

O Dr. Gobolino συμβουλεύει:


     Του γατιού μου το γατί είναι δυο φορές γατί μου, όπως πολύ σοφά έλεγαν οι παλιοί αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει και το να δούμε παιδιά απ’ τα τετράποδα παιδιά μας, γίνεται όλο και σπανιότερα. Αφ’ ενός δύσκολα συναντάς οικογένειες με περισσότερα από ένα γατιά στο σπίτι τους, αφ’ ετέρου η στείρωση, αν και απαραίτητη διαδικασία για το καλό του παιδιού μας, κάνει ουτοπική την αναβίωση αυτής της γεμάτης σοφία και αγάπη φράσης. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που υιοθετούμε ένα γατί σε πολύ μικρή ηλικία, αποκόβοντάς το απ’ τη βιολογική του μητέρα; Υπάρχει σωστή περίοδος της ζωής του που είναι ιδανική για να του αποκαλύψουμε το «μυστικό» της υιοθεσίας;  Πόσο δύσκολο είναι να του εξηγήσουμε ότι δεν είναι άνθρωπος αλλά γατί; Αυτά είναι μερικά απ’ τα φλέγοντα ζητήματα που θα αναλύσουμε παρακάτω, τα οποία θα βοηθήσουν σε μία ισορροπημένη και αρμονική σχέση, χωρίς αντιγαταθλιπτικά. Βασισμένη μόνο στην ανιδιοτελή αγάπη.
     Ο θεσμός της υιοθεσίας είναι πολύ παλιός. Στην αρχή είχε σκοπό την κάλυψη των αναγκών του εκάστοτε γονέα. Συγκεκριμένα όπου υπήρχε η μυρωδιά γάτας, δεν υπήρχαν τρωκτικά. Αποθήκες τροφίμων ή πολύτιμα χειρόγραφα ήταν απολύτως προστατευμένα κι αρκετές από τις γνώσεις για το παρελθόν που έχουμε σήμερα, τις οφείλουμε στις γάτες. Μπόρεσαν να κρατήσουν μακριά τα ποντίκια απ’ τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ώστε να μη ροκανίσουν και καταστρέψουν τους παπύρους αλλά όχι και τους χριστιανούς… Παρότι στην αρχαία Αίγυπτο λατρευόταν ως θεότητα, στο Mεσαίωνα  θεωρήθηκε ως σύμβολο του Σατανά και οι άνθρωποι πίστευαν πως αν το έκαιγαν, κατέστρεφαν το ίδιο το κακό… Με την πάροδο των χρόνων και την εξέλιξη των ηθών, αναγνωρίζεται πια ως κύριος λόγος της υιοθεσίας το δικαίωμα του γατοπαιδιού να αποκτήσει μια οικογένεια, που να μοιάζει με τη φυσική, η οποία θα του προσφέρει ασφάλεια, φροντίδα, αγάπη και κάθε δυνατότητα να εξελιχθεί σωματικά και ψυχικά. Δηλαδή, θα είναι σε θέση να του καλύπτει όχι μόνο τις υλικές αλλά και τις συναισθηματικές ανάγκες.
     Ένα από τα πιο σοβαρά πράγματα που πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους οι θετοί γονείς, είναι το πότε πρέπει να μιλήσουν στο γατί τους για την υιοθεσία. Μην ξεχνάτε πως ένας χρόνος για τον άνθρωπο είναι εντελώς διαφορετικός σε γατίσια χρόνια*. Μία σημαντικότατη λεπτομέρεια που όμως αρκετοί παραβλέπουν, με αποτέλεσμα οι συνέπειες να είναι γαταστροφικές. Οι σοβαρότεροι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι της γατοπιάτσας πιστεύουν πως η καλύτερη ηλικία για να μάθει το γατί την αλήθεια σχετικά με τους πραγματικούς και τους θετούς του γονείς, είναι η νηπιακή ηλικία (τριών με τεσσάρων μηνών περίπου). Είναι ασυγχώρητο λάθος να παρατείνουμε χρονικά αυτή τη συζήτηση, να του το πούμε δηλαδή σε μεγάλη ηλικία, είτε να μετράμε τον χρόνο όπως μας συμφέρει. Κάποιοι ενδεχομένως να μη θελήσουν να του το πουν ποτέ (ίσως από αμηχανία) αλλά αυτό είναι ό,τι χειρότερο για το ίδιο το γατί, επειδή το σοκ θα είναι εντονότερο και υπάρχει και η πιθανότητα να το μάθει από σχόλια του κοινωνικού του περίγυρου έτσι κι αλλιώς… βλ. έντομα, σκυλιά, δεκαοχτούρες κ.λπ. Η γάτα είναι ευαίσθητο πλάσμα και δυστυχώς το αίσθημα απόρριψης απ’ τους βιολογικούς της γονείς, σε περίπτωση που καθυστερήσουμε να της μιλήσουμε γι’ αυτούς, μπορεί να την κάνει να χάσει εντελώς τον έλεγχο. Ο ρατσισμός της για κάθε ζωντανό οργανισμό διογκώνεται και στο πέρασμά της είναι ικανή να σκορπίσει θάνατο και δυστυχία. Την επόμενη φορά που θα έρθετε αντιμέτωποι με δηλητηριασμένα ή σκοτωμένα ζώα (σκυλιά κυρίως) να θυμάστε πως μόνο μία γάτα θα ήταν ικανή να κάνει κάτι τέτοιο… και ποτέ ένα τέλειο και νοήμων ον όπως είναι ο άνθρωπος.
     Πώς θα πούμε στο γατί μας ότι δεν είναι άνθρωπος είναι κάτι που απασχολεί τον περισσότερο κόσμο κι ένας προβληματισμός που συναντάω καθημερινά τόσο απ’ τα e-mail που λαμβάνω, όσο κι απ’ τους ασθενείς που παρακολουθώ στο γραφείο μου (1kg ξηρά τροφή η συνεδρία, χωρίς απόδειξη, για όποιον ενδιαφέρεται). Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να βγάλω τη "ρόμπα" του επιστήμονα και να σας μιλήσω ως άνθρωπος. Πρόσφατα ανακάλυψα πως όταν έλειπα, το γατοπαίδι μου χρησιμοποιούσε κάθε πηγή πληροφόρησης που ήταν διαθέσιμη στο σπίτι, όπως τα βιβλία της βιβλιοθήκης και τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Το κρυφό προφίλ που είχε δημιουργήσει στο facebook για να παίζει pet society, ήταν μόνο η αφορμή της συζήτησης που ακολούθησε. Σαν σωστός γονέας όφειλα να του τρίξω τα μουστάκια όχι για να του επιβληθώ και να θρέψω τον εγωισμό μου, αλλά για να το προστατέψω απ’ τον κίνδυνο της παραπληροφόρησης και της ημιμάθειας. Σαν σωστός 50χρονος που είναι (βλ. γατίσια χρόνια), μου έβαλε τα γυαλιά και μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω πως αυτό που εμείς θεωρούμε ως πρόβλημα, δηλαδή το πώς θα εξηγήσουμε στο γατί μας ότι δεν είναι άνθρωπος, δεν υφίσταται. Συνειδητοποίησα πως κάθε γατί ξέρει πολύ καλά ότι είναι γατί... Αλλού είναι το πρόβλημα. Την ενέργεια που σπαταλούσαμε για να βρούμε τον τρόπο να τους αποκαλύψουμε κάτι τέτοιο, θα ήταν προτιμότερο να την ξοδεύαμε, για να βρούμε τις γατάλληλες λέξεις, που θα έκαναν πιο ανώδυνη μία εντελώς διαφορετική αποκάλυψη… Δηλαδή πως εμείς, που μας έχουν προσφέρει κάθε ανιδιοτέλεια σε συναισθηματικό επίπεδο, δεν είμαστε Γάτες, αλλά άνθρωποι…
* Ο πρώτος χρόνος ζωής του γατιού αντιστοιχεί σε 16 ανθρώπινα χρόνια. Ο δεύτερος σε 24, ο τρίτος σε 28, ο τέταρτος σε 32, ο όγδοος σε 48, ο δωδέκατος σε 64, ο δέκατος πέμπτος σε 76, ο εικοστός σε 96… Πηγή: Βιβλίο του Λύσανδρου Μυγιάκη, «100+1 ερωτήσεις που θα θέλατε να κάνετε για τη γάτα σας». Eκδόσεις ΜΝΗΜΗ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου